Stanisław Gajewski

Stanisław Gajewski
Data i miejsce urodzenia	18 października 1912 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 1995 ; Warszawa
	Ambasador PRL we Francji
Okres	od 6 kwietnia 1954; do 24 czerwca 1961
Poprzednik	Przemysław Ogrodziński (chargé d'affaires ad interim)
Następca	Jan Druto
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Gajewski (ur. 18 października 1912 w Krakowie, zm. 29 kwietnia 1995 w Warszawie) – polski dyplomata, urzędnik państwowy, ambasador PRL we Francji (1954–1961).

Życiorys

Urodził się w rodzinie Wacława i Wandy z domu Landau. Zmarły tragicznie w 1925 ojciec był z wykształcenia chemikiem i asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz dyrektorem Syndykatu Hodowlanego, matka – absolwentka nauk przyrodniczych na Uniwersytecie w Lozannie – po śmierci ojca pracowała jako nauczycielka. Miał brata Wacława – profesora genetyki, członka PAN.

Od 1915 mieszkał w Warszawie. Uczęszczał do Gimnazjów: Ziemi Mazowieckiej oraz Państwowego im. Joachima Lelewela, gdzie zdał maturę. W latach 1930–1934 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Odbył służbę wojskową, a następnie aplikację u mecenasa Władysława Winawera.

W czasie II wojny światowej pracował jako tłumacz w firmie papierniczej u wuja, po powstaniu warszawskim znalazł się w Częstochowie.

Po zakończeniu działań wojennych pracował w ministerstwie sprawiedliwości na zaproszenie Leona Chajna (1944–1945). W 1945 rozpoczął pracę dla MSZ, był m.in. kierownikiem Wydziału Konsularnego oraz attaché w Ambasadzie RP (PRL) w Czechosłowacji. Był szefem polskiej misji dyplomatycznej Międzynarodowej Komisji Krajów Neutralnych ds. repatriacji jeńców.

Od 1954 do 1961 pełnił misję jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny w Paryżu. Z powodu „skandalu obyczajowego” usunięty ze służby dyplomatycznej^[1], pracował jako doradca Prezydium Sejmu ds. stosunków zagranicznych.

Nim przystąpił do PZPR, należał do Stronnictwa Demokratycznego^[2]. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami^[3].

Początkowo żonaty z lekarką – absolwentką UW Janiną Milejkowską (ślub wzięli w listopadzie 1939), następnie był drugim mężem Zofii Chądzyńskiej^[4].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 224-1-9)^[5]^[6].

Ordery i odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (19 lipca 1946)^[7]
Krzyż Wielkiego Oficera Orderu Legii Honorowej (Francja)^[8]

Przypisy

↑ Krzysztof Masłoń, Stygmatycy w smudze cienia, „Rzeczpospolita” z 5–6 marca 2005 [dostęp: 20 listopada 2011].
↑ Leon Chajn, Materiały do historii klubów demokratycznych i Stronnictwa Demokratycznego, Warszawa 1964, t. 1, s. 262.
↑ Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])
↑ Monika Piątkowska, Zofia Chądzyńska, „Wysokie Obcasy” z 20 września 2003 [dostęp: 10 listopada 2011].
↑ „Życie Warszawy”, nr 120 z 4 maja 1995, s. 17 (nekrolog).
↑ Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW GAJEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-05] .
↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za pracę przy org. akcji repatriacyjnej”.
↑ Maria Dąbrowska: Dzienniki powojenne 1945–1965. T. 4. Warszawa: 1996, s. 66.

Bibliografia

Robert Jarocki, Pięć minut ambasadora: rozmowy ze Stanisławem Gajewskim, Warszawa 1993.

[1] Krzysztof Masłoń, Stygmatycy w smudze cienia, „Rzeczpospolita” z 5–6 marca 2005 [dostęp: 20 listopada 2011].

[2] Leon Chajn, Materiały do historii klubów demokratycznych i Stronnictwa Demokratycznego, Warszawa 1964, t. 1, s. 262.

[3] Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s])

[4] Monika Piątkowska, Zofia Chądzyńska, „Wysokie Obcasy” z 20 września 2003 [dostęp: 10 listopada 2011].

[5] „Życie Warszawy”, nr 120 z 4 maja 1995, s. 17 (nekrolog).

[6] Cmentarz Stare Powązki: WACŁAW GAJEWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-05] .

[7] M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za pracę przy org. akcji repatriacyjnej”.

[8] Maria Dąbrowska: Dzienniki powojenne 1945–1965. T. 4. Warszawa: 1996, s. 66.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]